زبان اکدی

سومریان نخستین کسانی بودند که خط را پدید آوردند. آنها نخست به شیوه تصویرنگاشت (Pictograph) بر روی الواحی از گِل رِس می نوشتند و سپس با پیشرفت جامعه خویش، خط میخی را پدید آوردند. در زبان سومری، واژه «DUB» با نشانه «DUB 𒁾» در سومری به معنی "لوح از گِل رِس - سَنَد" است. خط میخی نه تنها بر روی الواحی از گِلِ رِس نوشته می شده است بلکه از آن برای حک بر روی سنگ و فلز نیز استفاده می کردند.

اکدیان از سیستم خط میخی ایی استفاده می کردند که، سومری ها در هزاره چهارم برای نوشتن زبان خود ابداع کردند بودند. این سیستم از نشانه هایی به ریختِ گوه (از این رو به خط میخی، از لاتین cuneus wedge) تشکیل شده است که معمولاً با قلم نی در خاک رس مرطوب حکامی می شدند. ابزارهای دیگری نیز از جمله موم، فلز و به ویژه سنگ برای ضبط کتیبه های یادبود استفاده می شده است.

در نوشته اوتو – شَمَشْ خدای خورشید درباره یِ «اوتو – شَمَش» خدای خورشید تمدن میان رودان و مردمان سومر – اکد – آشور و بابل صحب شده است. سومریان به خورشید «اود UD» می گفتند و سپس اکدیان، در زبان خود، و با تغییر /د/ به /ت/ و افزودن /و/ نام ساز، UD را UTU یا «اوتو» تلفظ می کردند. خورشید در سومری «اود» و در اکدی «šamšum شَمشوم» نام دارد. این واژه سپس در گویش های اکدی (آشوری – بابلی) به صورت «شَمشو šamšu» و «شَمَش šamaš» خوانده شد. این واژه سپس در عربی به صورت «شمس» و عبری به صورت «شِمِش šémeš שֶׁמֶשׁ‎» خوانده می شود.